Week 3

Heyheyhey!

Even een groot verslag van deze week, we hebben hier weer veel meegemaakt!
Dinsdag toen we stage aan het lopen waren kwamen er ineens een stuk of 35/40 mannen in pak aanlopen bij de stichting. Wij dachten echt wat is dit? (Want mannen zien we hier amper haha) bleken dit allemaal mannen van de marine en kustwacht te zijn die ons aan stonden te gapen, dit was heel ongemakkelijk, dus hadden we ons maar verstopt in het keukentje van onze groep totdat ze weg waren haha. Daarnaast, Sri Lankeze mannen zijn niet echt beautiful, dus dan is het al helemaal vervelend om aangekeken te worden. De andere Nederlandse vrijwilligster viel op dat ze allemaal behoorlijk stevig waren, wat blijkt dus, in al het drinken en veel eten zit gigantisch veel suiker. Vergelijk hetzelfde als je een kopje thee drinkt met 8 suikerklontjes. Suikerziekte is hier zelfs doodsoorzaak nummer 1 omdat de mensen hier zo stevig zijn.

Woensdag was echt een beetje boring. We hadden niet zoveel te doen dus pakte ik mijn projectje maar op en ben dat meisje (waar ik eerder over heb geschreven) Engels gaan leren. Dit was echt super grappig. Zat ik daar met mijn reisboekje (waar instaat hoe je alles in het sri lankees uitspreekt) dat meisje Engels te leren. Nou ze kwamen niet meer bij haha.

Donderdag kregen we om half 7 sochtends te horen dat het water voor de rest van de dag afgesloten zou zijn omdat ze een watertank gingen zuiveren. Wij kei snel al onze drinkvoorraad aangevuld (ja jongens ze hebben hier een kraan met gezuiverd water) zodat we de dag door konden komen. Ook moesten alle kinderen voor 8 uur gewassen worden omdat om 8 het water afgesloten werd. We moesten dus echt kei erg haasten en opschieten en echt het eten bij die kinderen naar binnen proppen, maarja het blijft wel Sri Lanka, dus was er de hele dag water en hadden ze zich vergist in de buurt...
Ook deze dag was er een groepje van 10 studenten uit sri Lanka bij the therapy room omdat ze hadden afgesproken met de fysiotherapeut. Helaas was deze er niet en vroegen ze of wij iets over de kinderen en de geschiedenis van de stichting konden vertellen, in het Engels jawel haha!
Dit was echt super grappig. Michelle ging al die kinderen neerleggen zoals die Fysio altijd doet maar puur op de gok haha en ik vertelde die studenten vol overtuiging wat hier gebeurde haha. En die studenten waren een partij blij met wat we deden. Ze bedankten ons dat we dit uit wilde leggen etc etc terwijl dit maar een beetje was van wat we gehoord hadden.
En al die tijd, had ik natuurlijk nog steeds honger. Volgens,ik voelde de kokin dit aan want we kregen overheerlijke super duber lekkere pannenkoeken met cocos en suiker! Ik zat gewoon voor het eerst weer vol sinds dat ik hier zit!

Zaterdags werden we vroeg wakker en hadden we echt een schoonmaak mood (alles is hier nogal nasty in het vrijwillgershuis) dus zijn we aan de slag gegaan! De hele koelkast gepoetst + vriezer en al het oude eruit gegooid. Michelle had alle meer dan 100 boeken gepoetst en het kozijn zodat dit ook weer schoon was. We voelde ons echt goed. Over een paar dagen doen we de rest! Hierna zijn we naar Induruwa gegaan met de trein! Dit was echt super. We zaten bij de open deur, wel op de grond, maar dat vonden we heerlijk want het uitzicht was super mooi. Alleen maar palmbomen, zee en witte stranden. In de trein ontmoeten we een Spaans meisje en een Franse jongen. Dit was heel erg gezellig en hebben we de hele reis mee gekletst. We waren zo blij weer is een keer Europeanen te spreken haha! Verder is het Een super mooi plaatsje (ong 1,5u met de trein) en erg rustig. We hebben hier niks gedaan en alleen maar gezont en in de super hoge golven in de zee gesprongen! Dit was echt zo gaaf. Helaas wel meerdere malen tegen de grond aan gesmeten waardoor nu mijn rug wat open ligt en 80 duizend keer was mijn bikini ergens anders, maar maakte niks uit was toch niemand!
Savonds zijn we gaan eten bij een hotel maar dit eten was weer vies. Weer met honger naar bed.

Zondag is de dag dat Michelle en ik ons tot "golfspecialisten" hebben gedoopt. We wisten nu precies hoe we in de hoge golven moesten duiken waardoor we niet meer op de grond gesmeten werden! Dit was echt top.
Helaas was de terug reis minder. Vrijdag en zaterdag was het in Colombo en omstreken feest bij de grote tempel omdat het volle maan was (wisten we helaas pas laat waardoor we niet dit konden zien) waardoor zondag al het verkeer ontregeld was, dus ook de treinen. Dit was een groot drama. Echt proppen niet normaal. Op 1 vierkante meter stonden 13 mensen (heb het geteld) tassen stonden op me hoofd en je werd gesandwicht. Michelle werd rechts opgeduwd en ik links waardoor ik die de hele treinrit kwijt was...
Ik ontmoete een Amerikaanse in de trein die vond het ook maar debiel hoe vol de treinen zaten. Op een gegeven moment hadden we zelfs de slappe lach omdat iemand een tas op mijn hoofd zetten en iemand een op haar hoofd. Ook moesten we elkaar echt vast houden omdat je anders zou vallen omdat je je nergens vast kon houden. Het was verschrikkelijk, maarja! Achteraf was het wel grappig, moet je ook een keer meegemaakt hebben.
Hierna wilde we zsm een tuktuk terug naar de stichting maar Michelle moest echt een klein tasje kopen maar hier hadden we helemaal geen zin in omdat je dan weer moest afdingen etc. Dus wij naar die man en ik vroeg ja hoeveel is dat tasje, zegt die man ja 2800, ik zo luister wij zitten hier al 6 maanden en ik weet dat dit geen goede prijs is dus geef me nu ff een goede prijs. Dus uit onze eigen luiheid hebben we het maar op 2250 gehouden omdat we te moe waren van die treinreis.
Hetzelfde geldt voor die tuktuk. We zeiden dat we hier al 6 maanden zitten en weten we wat een goed prijs is dan slaan ze meteen om haha! Dus dit wordt onze nieuwe truc om te zeggen dat we hier al een halfjaar zitten.
En na een reis van meer dan 3,5 uur, eindelijk terug! En super fijn, de Duitse vrijwilliger had deels de kozijnen al schoongemaakt dus het begint hier echt al bijna schoon te worden!

Oohja, ik weet niet hoe ik kan reageren op berichten die mensen onder mijn blog schrijven.... Ik vind het wel leuk dat jullie het doen en lees ze dan ook Allemaal met plezier!

Tot het volgende blog!
Kus Lieke

P.s. Michelle en ik zijn bang dat we hier nog is doodgaan aan het levensgevaarlijke verkeer hier. Vandaag dachten we in de tuktuk echt dat er een einde aan kwam. Die kerel reed gewoon soms boven de 60 kmpu met dat gammelding en levensgevaarlijk. We hebben het daarom er ook over gehad dat als we daaraan doodgaan we een roze doodskist willen! Dan weten jullie dit hahaha!